Hebben jullie die uitzending gezien? NCRV Dokument, DIS is Patricia. Het gaat over de 25-jarige Patricia die lijdt aan de meervoudige persoonlijkheidsstoornis DIS. Ze heeft twaalf verschillende persoonlijkheden, allemaal met een andere naam. DIS, ook wel MPS genoemd, kom je niet zo vaak tegen in re-integratieland. Ik weet wat de stoornis inhoudt, maar heb in al die jaren dat ik in dit werkveld werk maar 1 dame met DIS leren kennen. Toch heeft volgens het Trimbos naar schatting 1,6% van de Nederlandse mensen met psychiatrische patiënten last van deze stoornis. Ik heb daarom met veel interesse naar dit programma gekeken.
Wat ik opvallend vond was dat op twitter een discussie oplaaide die draaide om de vraag of ‘zoiets nu wel op tv moet’. Wordt deze dame niet beschadigd door zichzelf zo aan heel Nederland te laten zien? Wat vinden jullie?
Of Patricia ooit een betaalde baan vindt, geen idee… Ik hoop het voor haar. Voor haar en alle andere mensen met psychiatrische ziektebeelden hoop ik dat er nog veel van dit soort programma’s op tv worden uitgezonden. Naar mijn idee weten we nog veel te weinig van dergelijke ziektebeelden af. En, onbekend maakt onbemind.. Hoe minder we er van af weten, hoe enger het is en hoe minder kansen mensen krijgen in de maatschappij en op de arbeidsmarkt.
En ja, ik heb makkelijk praten. Ik heb zelf geen psychiatrisch ziektebeeld. Gelukkig niet, kan ik met heel mijn hart zeggen. En het lijkt mij doodeng je zo kwetsbaar op te stellen! Je weet van te voren nooit hoe mensen er op reageren. Dat kan alle kanten op gaan…
Maar aan de andere kant: De meeste mensen leren niet makkelijk uit boeken en van feiten. Mensen leren veel meer van verhalen. Ervaringsverhalen maken meer indruk en zorgen voor meer begrip. En hoe kun je willen dat een taboe doorbroken wordt als je het zelf in stand houdt?
Dit alles is ook de reden dat ik in trainingen graag samenwerk met ervaringsdeskundigen. Zij kunnen uit eigen ervaring vertellen hoe het is om een psychische ziekte te hebben of om in armoede te zijn opgegroeid. Dat is echt niet makkelijk om te doen, daarom vind ik dat we ervaringsdeskundigen goed moeten opleiden, begeleiden en waarderen (ook financieel). Want ze zijn ontzettend dapper en waardevol. Ik kan als trainer wel een bepaalde casus beschrijven, maar als een ervaringsdeskundige zijn of haar verhaal vertelt blijft dat 10 keer beter hangen.
Ik ben heel erg benieuwd naar jullie gedachten over dit onderwerp! Laat je het hieronder weten?
Vind jij als professional kwaliteit leveren belangrijk? Klik dan rechtsboven aan de startpagina op ‘Meld je hier aan!’ en krijg elke maand nieuwe tips en inspiratie in je mailbox. Je krijgt dan ook het e-book over motivatie.
Wil je 4x per jaar mijn nieuwsbrief met informatie over mijn trainingen ontvangen? Meld je dan hier aan. Natuurlijk zijn je gegevens veilig bij mij en kun je je voor beide makkelijk afmelden.
Anke Fokkens' blog 
hoe gaat de training, is die al vd grond? en heb je nog ervaringsverhalen nodig?
Hoi Emilie, de training is af. Nu nog de opdrachtgevers! 🙂 Nu heb ik het heel druk met de training Sterk op het werk bij een sociale werkvoorziening, een training Werkgeversbenadering voor trajectbegeleiders en een Empowerment training voor klanten van de DWI Amsterdam. In januari zou ik heel graag aan de slag willen met onder andere ‘Zo gek nog niet’.
Ik kan altijd ervaringsverhalen gebruiken Emilie! Als je me iets wilt sturen, heel graag. Voor deze training gaat het mij er om dat mensen beter begrijpen hoe het is om psychisch ziek te zijn en hoe ze er mee om kunnen gaan. Je kunt denken aan de volgende vragen voor een ervaringsverhaal:
– Hoe was je leven voordat je ziek werd?
– Hoe werd je ziek, hoe was dat voor je?
– Wat veranderde er allemaal in je leven?
– Hoe ging je behandeling, wat heeft je het meest geholpen?
– Hoe gaat het nu met je?
– Hoe vind je het het prettigst om benaderd te worden?
Mooie blog heb je geschreven. Een ervaringsverhaal op TV brengen, valt of staat bij de manier waarop het beeld gebracht wordt. Het is niet ‘zielig’ om een psychische stoornis te hebben (zeg ik uit ervaring). Ik heb er juist ook heel veel aan (gehad). Ik ben er trots op dat ik me kwetsbaar op durf te stellen, dat is juist iets wat ik geleerd heb om te doen en dat heeft me heel veel gebracht.
Ken je het spel “Een Steekje Los?” Het doel van het spel is om in gesprek te gaan over psychische gezondheid en kwaliteit van leven. Een mooie manier om stigma tegen te gaan. Het is prachtig om het spel te spelen met hulpverleners, ervaringsdeskundigen, cliënten, hun naasten, vrienden en collega’s. Echt een aanrader! Ik heb er zelf al heel veel mooie ervaringen en contacten mee opgedaan. En inderdaad… mijn (voor)oordeel is behoorlijk bijgesteld en ik ben heel veel meer te weten te komen over diverse psychische aandoeningen door met mensen hierover in gesprek te gaan.
Na jaren ervaring te hebben opgedaan in de GGZ ben ik zelf een opleiding gaan doen tot psychodynamisch therapeut. Ik heb nu zelf mensen in behandeling die een ‘stoornis’ hebben. Hen leer ik vooral om (weer) op zoek te gaan naar hun kracht. Daarnaast geef ik trainingen over stigma en ervaringsdeskundigheid en ik zet me in om de (geestelijke) gezondheidszorg te verbeteren. Onder andere door middel van het spel “Een steekje los?”
Hoi Door,
Inderdaad, hoe het in beeld gebracht wordt (zonder vooroordelen) is inderdaad heel belangrijk. Ik vind bijvoorbeeld de stijl van de uitzendingen van ‘je zal het maar hebben’ erg goed.
Ik ken het spel ‘Een Steekje Los’. Ik heb het zelfs in huis, en ik heb morgen met iemand afgesproken om het voor het eerst te gaan spelen. Dan wil ik even uitproberen hoe het werkt zodat ik kan kijken hoe ik het kan gaan gebruiken.
Leuk, we hebben een vergelijkbare missie dus!
Groetjes, Anke
Bij het kijken naar de uitzending bekroop mij opnieuw het gevoel wat ik wel bij meer mensen heb die in de psychiatrie belanden. Vaak zie je dat andere gezinsleden veel gekker zijn en al hun afwijkingen projecteren op de meest kwetsbare binnen het gezin. Die wordt vervolgens naar het gekkenhuis gestuurd om ‘beter te worden’. Onderhand blijft de rest fijn in denial, aan hun ligt het niet.
Voor zover je er aan de hand van een reportage iets over kunt zeggen valt het mij op dat Patricia het regelmatig heeft over sexueel misbruik blijft. Pa negeert dat onderwerp volledig en haar moeder lijkt er een passief agressieve methodiek op na te houden. Hoezo thuis moet een veilige omgeving zijn?
De psychiatrie werkt maar wat graag mee aan het in stand houden van psychische stoornissen, deels omdat het de medewerkers wel goed uitkomt, zij moeten immers ook een inkomen hebben en deels omdat veel personeel in de zorg minstens zo gek is als de clienten die zij zouden moet verzorgen.
Dat komt volgens mij vooral omdat psychiatrie een taboe is van dezelfde orde als de dood, in onze samenleving stoppen we dat het liefst zo diep mogelijk weg want, oh eng. Onderhand worden psychiatrische patiënten gezien als melaatsen. Net als vroeger stoppen we de moderne melaatsen in kampen aan de rand van onze woongemeenschappen.
Voorlichting door ervaringsdeskundigen is leuk en ook nodig om de psychiatrie te veranderen, de echte verandering komt natuurlijk pas als we ons realiseren dat de behandelmethoden, die gebaseerd zijn op achterhaalde inzichten uit het begin van de vorige eeuw, gewoon niet deugen en er andere behandelmethoden moeten komen die de problemen echt oplossen in plaats van al die schijnoplossingen waarbij mensen de rest van hun leven de chemobehandelingen van de farmacie voorgeschoteld krijgen.
Of je in de psychiatrie beland heeft inderdaad heel vaak te maken met wat je in je directe omgeving hebt meegemaakt. In de uitzenging hebben ze het overigens wel over het sexueel misbruik (van een ander familielid). Vader vindt dat moeilijk te verkroppen en stopt het weg. Moeders reactie vind ik ook bijzonder en of dat gezond is kun je je zeker afvragen.
Dat de psychiatrie bewust mee werkt aan het in stand houden van psychische stoornissen ben ik niet met je eens. Dat er een hoop verbeterd kan worden wel. Ik geloof dat ongeveer 40% van de Nederlanders ooit een psychische stoornis krijgt in zijn leven, dus daar zullen inderdaad ook mensen bij zitten die in de GGZ werken.
Dat psychiatrie helaas nog steeds een taboe is bij veel mensen ben ik met je eens. Mijns inziens hebben ervaringsdeskundigen (samen met ons allemaal) daar een mooie uitdaging.
Wat ik volledig miste was informatie over die therapie. Werd helemaal achterwege gelaten! Je ziet de ochtend dat ze ernaar toe gaat en dan vertelt de interviewster: “Na een aantal maanden is Patricia weer thuis. Ze woont samen met die en die”. Doet denken aan het einde van sprookjes: “En ze leefden nog lang en gelukkig”. Ik was er juist heel benieuwd naar, hoe die therapie werkt, of zij daardoor haar persoonlijkheden heeft weten te integreren. Dat einde deed echt afbreuk aan de uitzending. Ook voor andere mensen die met DIS kampen vind ik het belangrijk, dat zij geïnformeerd worden over een therapie voor deze problematiek. Ik zal dat ook nog aan de NCRV mailen.
Met vriendelijke groet,
Aafke Klopman uit Leeuwarden.
Hoi Aafke, dank voor je reactie!
Ik had het zeker ook interessant gevonden meer te weten over de therapie. Ik kan me echter ook voorstellen dat ze dat nu er uit hebben gelaten. Waarschijnlijk is het genoeg stof voor een heel nieuwe aflevering. Ik kan me ook voorstellen dat de documentairemaakster daar wellicht niet bij mocht zijn..
Groetjes, Anke
Ga ik doen Annemarie! Dank 🙂
Ha Anke!
Weer een uitstekend blog over een onderwerp dat mij als professional, werkzaam bij de Stichting Samen Sterk tegen Stigma én ervaringsdeskundige, na aan het hard ligt.
Zet het vooral ook op LinkedIn onze de groep Samen Sterk tegen Stigma en andere relevante groepen.
Keep up the good work!
Hartelijks, Annemarie