Kennen jullie dit model? Waarschijnlijk niet. Of je moet ook ooit een opleiding tot Ergotherapeut gevolgd hebben, net als ik in een ver verleden.
Het is het ‘Model of Human Occupation’, oftewel ‘MOHO’ van Gary Kielhofner. Het is een oud model uit de jaren ’70, maar wordt binnen de Ergotherapie nog steeds veel gebruikt. Het model gaat onder andere over de motivatie om te werken. Ik kwam er pas weer mee in aanraking omdat ik gevraagd ben wat werk te doen voor een nieuwe opleiding Ergotherapie.
Zoals veel van jullie weten werk ik al jaren niet meer als Ergotherapeut en geef ik nu onder andere trainingen in de IVB, (Individuele Vraaggerichte Benadering). Dit is de Supported Employment methode uit Amerika, maar door Combo Emonomy vertaald naar de situatie in Nederland.
In deze methode doe je de intake (Assessment) volgens het model hiernaast, ook wel het ‘vliegwiel’ genaamd. Als je goed kijkt zie je een boel overeenkomsten. In beide modellen worden de vaardigheden genoemd. Beide besteden aandacht aan de ‘wil’ (Volition, wensen/ motieven) en de rollen die iemand kan hebben in het leven. IVB besteedt extra aandacht aan de manier waarop iemand leert (en zich dus het snelst ontwikkelt) en de sfeer waarin hij zich prettig voelt. Beide modellen gaan er van uit dat de mens zich ontwikkelt en dat zo’n model geen statisch geheel is.
Prachtige modellen, en daar zijn er echt nog wel meer van. Maar kijk nu eens kritisch naar je eigen intake. Hoeveel tijd neem jij om achter al dit soort belangrijke zaken te komen? Of trap jij ook in die valkuil van ‘even kennismaken, vertellen wat het traject inhoudt en dan zo snel mogelijk aan de slag’?
Ik zal het eerlijk toegeven, ik met trainingen soms wel. Nu schijnt het al vrij bijzonder te zijn dat ik überhaupt intakes doe voor een training, maar ze kunnen echt beter. Vandaag kwam ik er bijvoorbeeld tijdens een eindgesprek pas achter waarom een cursist zo veel moeite heeft met het ontvangen van complimenten. Hij had een vader die zichzelf altijd vreselijk ophemelde. Mijn cursist doet uit afkeer daarvan het tegenovergestelde. Had ik dat maar eerder geweten, dan had ik er echt nog meer mee gekund in de training.. Stom! Dus, een klusje voor mij: intakes volgens IVB voor mijn trainingen ontwerpen!
Wat is volgens jou het voordeel van een goede intake? Wil je reageren op dit artikel? Graag! Het kan onderaan deze pagina.
Vind jij als professional kwaliteit leveren belangrijk? Klik dan rechtsboven aan de startpagina op ‘Meld je hier aan!’ en krijg elke maand nieuwe tips en inspiratie in je mailbox. Je krijgt dan ook het e-book over motivatie.
Wil je 4x per jaar mijn nieuwsbrief met informatie over mijn trainingen ontvangen? Meld je dan hier aan. Natuurlijk zijn je gegevens veilig bij mij en kun je je voor beide makkelijk afmelden.
Anke Fokkens' blog 
Hoi Anke, om het betoogje even af te maken, neem niet Husserl, dat is toch gedraai om het wezen heen, maar neem Hegel, dan heb je een these, antithese en synthese. Als je dat uitvoert met 2 vliegwielen, de gesprekken dus, kom je volgens mij op een daverend resultaat. En weten wij niet precies hoe hard dat nodig is? Groet, Arthur Groot
Hoi Anke, naast het vliegwiel graag een schijf met omgevingsbesef in je model. Ook met meerdere partjes. Als je dan half om half werkt, krijg je gewenst en realistisch resultaat. Het individu corrigeert zichzelf dan, wat met ivb onvoldoende gebeurt. Dat heb ik op het nadenken na natuurlijk ook niet van mezelf, het boston rehab model daar zit omgeving beter in. Als je het combineert, ivb en je ergomodel en boston, met twee schijven, dan is er een evenwichtig model waar iedereen mee uit de voeten kan. Met name degene die in traject is, en dat is toch de persoon om wie het allemaal begonnen is. Groet, Arthur Groot
P.s. Dat kan je best doen, aangezien ivb is gegrondvest op een denker die Husserl heet, dat mag natuurlijk, maar er zijn meer denkers dan alleen deze meneer.
Goede tip! Het rehab model ga ik ook nog eens wat beter bestuderen. Ik ben heel erg voor creativiteit in een traject en aansluiten bij degene die in traject is (is ook erg IVB overigens) en ik geloof ook niet in een ‘heilig’ model. Ik denk wel dat het gebruik van modellen je scherp kan houden en kan voorkomen dat je in die ‘ervaring-valkuil’ stapt.
Hey Anke, wat een interessante blog is dit. Ik heb dat ook weleens , dat ik na een intake denk, heb ik nu wel genoeg gevraagd? Heb ik antwoord op alle vragen die van belang zijn. Ik heb vanuit mijn opleiding vragen in mijn hoofd die gericht zijn op levensgebieden: Wonen – dagbesteding – sociale contacten – leren – gezondheid. Als je die combineert met jouw model, dan heb je volgens mij wel alle gebieden besproken. Bedankt dat je dit wilde delen 🙂 Liefs Yvet
Ook de normen en waarden vind ik heel belangrijk. Hoe belangrijk is bijvoorbeeld werk voor iemand? Wat heeft hij van huis uit meegekregen, hoe kijkt zijn omgeving er tegen aan? En zelfs als je alle vragen netjes stelt vind ik het best een kunst om elke keer er op te letten dat je niet te snel invult (vanuit je eigen vliegwiel). Zeker als je bijvoorbeeld bij een training, 8 intakes achter elkaar moet doen en je een half uur per gesprek hebt..
Goed dat je dit weer even aanhaalt. Ik betrap me er ook op dat ik te makkelijk door de intake ga. Ga te snel uit van mijn ervaring en gevoel en vergeet regelmatig vast te stellen welke leer style iemand heeft. Vroeger liet ik bij een intake iemand standaard een verrassings ei in elkaar zetten. Daar haal je heel veel uit en ze vonden het nog leuk ook.
Suf is dat he? We weten best hoe hard een goede intake nodig is, maar toch is het heel makkelijk in die valkuil te stappen en te snel te denken dat je het wel weet. Leuk dat ei! Mochten ze de chocola ook opeten? Dan snap ik wel waarom ze het leuk vonden 😉