Er was eens een hulpverlener. Zo’n hulpverlener met een heel goed en groot hart. Hij heette Rinus Redder. Rinus was een held. Al zijn cliënten waren weg van hem. Rinus was namelijk erg goed in problemen oplossen. Je kon het zo gek niet bedenken of Rinus regelde het wel voor je. Rinus was altijd blij als hij kon helpen. Zijn collega’s waren trouwens ook erg blij met hem. Als zij iets niet wisten of iets niet hadden gedaan hielp Rinus ze altijd uit de brand. Razende Rinus Redder deed zijn naam echt eer aan!
Maar op een dag waait er een nieuwe wind door het bedrijf waar Rinus werkt. Ineens heeft iedereen het over ‘eigen kracht’, ‘de client centraal’ en de client moet meer de ‘regie hebben’. Rinus staat altijd wel open voor vernieuwing en ook hier kan hij wel achter staan. Hij gunt zijn cliënten immers alles, dus ook dat ze zelfstandig worden en uiteindelijk zonder hem kunnen…. Toch..?
De ‘Drama-driehoek’
Ben jij stiekem ook zo’n Rinus Redder? Ik wel. Mijn eerste impuls is altijd om te helpen. Om het even voor te doen, advies te geven of zelfs over te nemen. Soms is dat goed. Als er acuut gevaar dreigt bijvoorbeeld. Maar als je wilt dat iemand leert zelf zijn stappen te zetten en keuzes te maken, is die hardnekkige impuls er een die je moet leren beheersen. Want immers, zo lang jij het overneemt krijgt je client niet de kans het zelf te bedenken, te proberen, en dus te leren.
Moeten we dan harder en strenger zijn, zoals ‘de aanklager’? ‘Je moet nu toch echt…!’ Wat voor effect heeft dat op jou? Bij mij veroorzaak je daarmee alleen maar weerstand. Immers: ‘Dat maak ik zelf wel uit!’
Wat dan? Achterover hangen en niks doen? Je cliënten aan hun lot over laten? Ook dat is natuurlijk niet de oplossing. Rinus Redder mag van mij echt wel wat meer Rinus Relaxt worden. Maar als cliënten het helemaal zelf konden, zonder hulp, dan hadden ze dat natuurlijk allang gedaan.
De manier is volgens mij om te proberen echt een gelijkwaardig team te worden. Zodat je client jou vertrouwt, zich kwetsbaar op durft te stellen, durft te dromen en uit durft te proberen. Maar ook zodat jij durft te vertrouwen op de kracht en (ontwikkel) mogelijkheden van je client en dat het ook eens mis mag gaan. Stel vragen, leer elkaar kennen en ga samen op ontdekkingsreis (als een echte Rinus Reiziger ;-)).
Wanneer vind jij het lastig je client meer regie te geven? Laat je het weten in een reactie? Dan denk ik met je mee (en ik zal proberen niet ‘te redden’ ;-)). Wil je meer weten over technieken/ methodes die je kunnen helpen? Klik dan hier
Vind jij als professional kwaliteit leveren belangrijk? Klik dan rechtsboven aan de startpagina op ‘Meld je hier aan!’ en krijg elke maand nieuwe tips en inspiratie in je mailbox. Je krijgt dan ook het e-book over motivatie.
Wil je 4x per jaar mijn nieuwsbrief met informatie over mijn trainingen ontvangen? Meld je dan hier aan. Natuurlijk zijn je gegevens veilig bij mij en kun je je voor beide makkelijk afmelden.
Anke Fokkens' blog 
Je schrijft “De manier is volgens mij om te proberen echt een gelijkwaardig team te worden. Zodat je client jou vertrouwt, zich kwetsbaar op durft te stellen, durft te dromen en uit durft te proberen. Maar ook zodat jij durft te vertrouwen op de kracht en (ontwikkel) mogelijkheden van je client en dat het ook eens mis mag gaan. Stel vragen, leer elkaar kennen en ga samen op ontdekkingsreis (als een echte Rinus Reiziger ;-)).”
Vervang dit, mijns inziens, door “De manier is volgens mij om te proberen echt een __GELIJKWAARDIG__ (!!!!!!!) team te worden. Zodat jij je cliënt vertrouwt, jij je kwetsbaar durft op te stellen, jij durft te dromen en durft uit te proberen. Maar, ook jij durft te vertrouwen op de kracht en (ontwikkel-) methoden van jezelf en dat je ook de mist in mag gaan. Laat je bevragen, leer __ELKAAR__ (!!!!!!!) kennen en ga __SAMEN__ (!!!!!) op ontdekkingsreis (als een gewoon mens ;-)).”
Wil je je cliënt tot ontwikkeling brengen, dan moet je jezelf tot ontwikkeling brengen.
“Healer heal thyself!”
De notie “De begeleider/behandelaar is af, klaar, goed” is het probleem waarop veel begeleiding/behandeling op stuk lopen.
IVB stelt dat rolwisseling, bijvoorbeeld, een voorwaarde is. Welke begeleiders durven dat? En als deze dat lef niet hebben, waarom nemen ze dan cliënten met angstproblematiek of vertrouwens-issues aan?
Elke cliënt is een les voor de behandelaar/begeleider “Wat kom IK tekort?” en “Wat zal IK hieruit leren?” om er uiteindelijk op uit te komen “Ik snap er nog steeds helemaal niets van!”, maar wonderbaarlijk zal de cliënt zeggen “Dank je! Eindelijk iemand de het snapt.” 😉
Een paradox: een ‘schijnbare’ tegenstelling. Op de waarheid daarvan, moet je vertrouwen. En je zult zien dat dat vertrouwen werkt.
Eens 🙂 Genoeg stof voor nog een heleboel blogartikelen 😉
Hoi Anke,
Was waarschijnlijk niet direct de bedoeling, maar je blog sluit erg mooi aan op wat er gaande is in de Verslavingszorg (waar ik 3 jaar gewerkt heb). Ik heb je bericht dan ook doorgestuurd naar Johan Zuiderwijk, vice-voorzitter van de Cliëntenraad van Brijder Verslavingszorg (in Noord- en Zuid-Holland).
Hartelijke groet,
Monique
P.S. De juiste schrijfwijze is Anke Fokkens’ blog, niet Anke Fokkens’s blog. Het is maar even dat je het weet.
Dag Monique, ik weet dat dit ook gaande is in de verslavingszorg (eigenlijk in vrijwel alle zorg en welzijn) dat is precies de reden dat ik het heb geschreven :-). Fijn dat je het hebt doorgestuurd. Hoe meer lezers hoe beter!
Groet Anke
p.s. Dank voor de tip.