Ik voel irritatie opkomen. De organisatie waar ik een training voor ga geven heeft 15 mensen aangemeld. Ik heb iedereen een uitnodigingsmail gestuurd met een intakeformulier en het verzoek om even te laten weten of ze daadwerkelijk deel gaan nemen aan de training, want dat was niet helemaal zeker. Een week van te voren heb ik 1 reactie. Ik stuur een vriendelijke herinnering. De avond voor de eerste les heb ik 6 reacties binnen waarvan 2 zeggen dat ze later zullen zijn en 1 kan helemaal niet komen. Ze hebben goede redenen. Toch gebeurt er vanalles in mijn hoofd. ‘Pfff.. dit wordt een lastige groep..’, ‘Je kunt toch wel het fatsoen opbrengen om even te reageren’. Ik vul in dat het hard werken gaat worden, dat mensen niet gemotiveerd zijn en ik maak het persoonlijk. Ik voel mijn energie naar beneden gaan en mijn humeur ook.
Gelukkig gaan op tijd mijn ‘alarmbellen’ af. Roep ik in deze training niet altijd tegen de cursisten ‘Wat je uitstraalt krijg je terug’? Hmmm… dan moet ik mijn eigen knop ook even omzetten.. Ik heb bij deze organisatie hele leuke groepen gedraaid. Waarom zou het deze keer anders zijn? Bij Combo zeggen we altijd ‘Je moet werken met de werkelijkheid zoals die is, niet zoals je zou willen dat die zou zijn’. Kortom, in dit geval ‘Roeien met de riemen die je hebt’.
Ok, ik laat het los. Onderweg in de auto vertel ik mezelf dat het niks met mij te maken heeft. Dat ieder mens mooi en leuk is (als je het wilt zien) en dat we samen er iets moois van gaan maken. Ik haal een paar keer diep adem en ontspan. Rustig zit ik in de ruimte, benieuwd naar wat er gaat komen. Ik maak contact met de 5 mensen die een voor een binnen komen druppelen. We bespreken de situatie zoals die is. Onrust in de organisatie door een fusie, veel zieken op de afdeling en daardoor zwaarbelaste medewerkers die hun uiterste best doen de boel draaiende te houden.
De training gaat over alles wat er nodig is om gedrag te veranderen. We leren dat alle principes die gelden bij hun cliënten, ook gelden bij henzelf en hun team, en ook bij mij als trainer met mijn cursisten. Ze leren dat als ze verandering te weeg willen brengen bij hun cliënten dat ook betekent dat ze zelf moeten veranderen en dat ze daar hun omgeving voor nodig hebben. Want, nog een uitspraak van Combo, ‘Je moet zelf de verandering zijn die je wilt zien’.
15 enthousiaste mensen in een groep die staan te springen om te leren is super leuk. Maar 5 mensen die ondanks alles toch op komen dagen, er samen het beste van maken en zo ook veel leren, is zeker net zo leuk. Elke werkelijkheid heeft zo zijn charme.
Wat herken jij uit dit blog in jouw werk? Laat je het weten in een reactie op dit bericht?
Kun jij als professional in het sociale domein elke maand een artikel met tips en inspiratie gebruiken om je cliënten zo goed mogelijk te begeleiden? Klik dan rechtsboven aan de startpagina op ‘Meld je hier aan!’. Je krijgt dan ook mijn 4 beste tips over hoe je zonder strijd mensen kunt helpen stappen te zetten in hun leven.
Wil je 4x per jaar mijn nieuwsbrief met informatie over mijn trainingen ontvangen? Dat kan ook!
Anke Fokkens' blog 
Hallo Anke,
wat vooral herkenbaar is, is dat we zelf soms wat last hebben dat er zaken anders gaan dan we willen…. en dat dan weer los te laten en inderdaad maar te zien wat er gebeurt. Dat is volgens mij ook omgaan met veranderingen, en volgens mij doen we dit dagelijks. In kleine dingen en in grote dingen.
hartelijke groet, Anita Hellemons
Hoi Anke,
Wat een mooi verhaal echt iets om over na te denken. Ik maak ook wel eens iets mee dat ik denk Emmy rustig blijven of even tot 10 tellen. Ik begeleid de bezoekers die op mijn werk binnenkomen altijd naar de collega voor wie zij komen. Het gebeurt regelmatig dat hij of zij niet op zijn of haar plaats zit. De afspraak is dat het bezoek op de afdeling door de collegaâs wordt opgevangen. Het komt regelmatig voor dat dat niet gebeurd ik moet dan op zoek naar mijn collega wat extra veel tijd kost en het komt voor dat andere bezoekers beneden moeten wachten. Wij hebben zitjes staan en ik laat ze daar dan plaatsnemen. En ga dan weer naar beneden soms met het gevoel ik heb ze niet over gedragen aan mijn collega. Ik probeer het dan van mij af te zetten de ene keer gaat dat wat makkelijker dan de andere keer. En ik verwacht misschien ook wel te veel van mijn collegaâs, ze hebben het ook druk.
Nu Ank, dit was mijn verhaal. Tot de volgende keer.
Groetjes van Emmy.