In mijn trainingen gebeurt het regelmatig. Iemand die in tranen uitbarst. Vandaag nog, in een training ‘Leidinggeven voor voorlieden’ bij Paswerk. Om eerlijk te zijn ben ik dan eigenlijk wel blij. Niet dat ik zo sadistisch ben hoor ;-), maar dan weet ik dat er echt iets geraakt is bij iemand en daardoor gebeurt er dan ook meestal echt iets. Toch is het 9 op de 10 keer zo dat de cursist zich vervolgens gaat verontschuldigen. ‘Sorry hoor, ik wil helemaal niet huilen’. Waarom eigenlijk niet? Blijkbaar hebben veel mensen geleerd dat huilen niet goed is. Je bent zwak, anderen er mee tot last, dat soort dingen.
Een andere emotie, angst, zie ik in trainingen ook vaak terug. Angst om iets niet te kunnen. Niet goed genoeg gevonden te worden door anderen of door zichzelf. Deze emotie wordt op verschillende manieren getoond. Mensen ontwijken, of overschreeuwen bijvoorbeeld. Het is maar zelden dat iemand meteen uit zichzelf zegt ‘ik vind dit heel spannend’. Blijkbaar is angst moeilijk om toe te geven. Terwijl we het allemaal natuurlijk wel eens zijn, en hier ook een mooie kans ligt om te leren.
Woede kom ik gelukkig maar weinig tegen in mijn trainingen. Waarom zeg ik gelukkig? Want wat is er mis met woede? Ook dan is er toch iets geraakt en gebeurt er iets? Woede is voor mij de meest moeilijke emotie om mee om te gaan. Ik ben er niet goed in. Ik word zelf maar moeilijk echt boos. Ik heb de neiging bij een vervelende situatie mij te veel te verplaatsen in de ander en dan mezelf niet belangrijk genoeg te vinden. Als anderen boos worden heb ik daar ook moeite mee. Ik blijf er het liefste bij uit de buurt.
Bij iedereen zal de nuance wat anders liggen. De een uit verdriet makkelijker, de ander boosheid, of angst. Wat meespeelt is natuurlijk wat je in je genen hebt meegekregen, en wat je geleerd hebt in je ‘sociale achtergrond en netwerken’ zoals we dat bij Combo Emonomy noemen.
Gelukkig wordt er ook veel gelachen in mijn trainingen. Eigenlijk is blijheid de enige van de 4 basisemoties (bedroefd, bang, boos en blij) die iedereen leuk vindt en die altijd verwelkomd wordt. Waar we het liefst zo veel mogelijk van hebben..
En nu vraag ik mij af: Als we onszelf hebben aangeleerd om (een van) die eerste drie emoties te onderdrukken, onderdrukken we dan niet ook de blijheid? Kun je je afsluiten voor een paar gevoelens en andere gevoelens wel toelaten? Of is het zo dat je je in meer of mindere mate kunt afsluiten voor je gevoel in z’n geheel. En dat als je het verdriet, de angst of de boosheid niet toelaat, je ook niet echt blij kunt zijn?
Ik ben heel benieuwd hoe jullie hier over denken. Laat je het me weten?
Anke Fokkens' blog 
Hoi Anke,
volgens mij heb ik hier toen een reactie opgeschreven die je nog moest goedkeuren; vond je mijn reactie niet goed?
Ik heb in elk geval gemist dat je me hierover hebt gemaild, mocht je dat hebben gedaan.
En als je enkel nog iets moest aanklikken om de reactie goed te keuren, is dat wellicht nog leuk!
Groeten van Linda en goede zomer gewenst
________________________________
Hoi Linda, dank voor de reminder! Helemaal gemist dat ik dat nog moest goedkeuren. Reactie gelezen en ik was er juist heel blij mee š Dank je wel!
Ik heb dat goedkeuren er op zitten omdat ik niet wil dat mensen bijvoorbeeld beledigende dingen ofzo onder mijn blogs kunnen zetten zonder dat ik het door heb. Wat gelukkig overigens nog nooit is gebeurd. Wel eens gekke spam-berichten. Maar verder ben ik eigenlijk altijd blij met reacties. Helemaal als ze inhoudelijk zo goed zijn als die van jou!
Jij ook een hele fijne zomer!
Emoties willen gevoeld worden. Ik denk dat het heel belangrijk is om emoties wel toe te laten in plaats van te onderdrukken. Dat hoeft niet per se tijdens een training, maar het is zeker niet erg als het dan wel gebeurt; ik ben het met je eens dat het mooi is dat er iets wordt geraakt en dat je er iets van kunt leren. Maar er kan ook oude pijn worden geraakt, een valkuil of schema waar je op veel vlakken last van hebt. En dan is je werk of tijdens een training vaak niet een fijne gelegenheid om te doorvoelen wat er precies wordt geraakt. Als je er dan thuis nog eens rustig voor gaat zitten en het wel toelaat, dan kan het helend werken en ook inzicht geven. Jezelf troosten, en dat kleine kind dat binnenin je werd geraakt laten weten dat het nu veilig is en dat je nu volwassen bent.
En ja, je kunt heus soms ook blij zijn als je je afsluit voor (negatieve) gevoelens, maar er is een grote rijkdom te ontdekken als je jezelf toestemming geeft voor alle emoties. En ook woede heeft je iets te vertellen (of het niet ‘mogen’voelen van woede); vaak zit er angst of verdriet onder, en een diepe overtuiging. Woede kan een kracht aanboren dat je voor jezelf opkomt, omdat je je vaak als minder belangrijk ziet of over je heen laat lopen. Er kan van alles onder schuilen, wat de moeite waard is om te ontdekken. Als je dan voelt dat jij er, inclusief je angst en verdriet er helemaal mag zijn; dan omarm je jezelf en het leven, en zul je een diepere blijdschap kunnen ervaren!