Anders kijken

En weer loop ik over diezelfde dijk. De dijk tussen Nijkerk en Spakenburg langs de voormalige Zuiderzee. De dijk waar ik af en toe best een beetje klaar mee ben omdat ik nog lang moet wachten op mijn nieuwe huis in Utrecht, of omdat ik door het Corona-virus weinig andere keus heb voor een wandelingetje. Maar vandaag voel ik me goed. Vandaag lukt het me om anders te kijken (thema van de afgelopen les in de jobcoachopleiding van Combo).

Ik loop langzaam. Ik voel mijn voeten die de grond raken, ik ontspan mijn schouders. De aarde geeft de warmte af van de zonnige dag van gister. Ik zie dat de dijk weer is veranderd. Het gras staat hoger, de paardebloemen zijn prachtige pluisbollen geworden. Het fluitekruid en het koolzaad bloeit uitbundig en hier en daar doet een knalrode klaproos zijn best overeind te blijven in de wind. Het waait behoorlijk.

Ik denk aan een facebookpost van Tjeerd (Splendid) waarin hij bij een landschapsfoto vroeg wat dit landschap ons vertelde over de mensen die er wonen. Ik vraag me af wat het landschap waar ik nu loop mij vertelt. Ik denk aan de dijkdoorbraak die hier in 1916 is geweest. De zuiderzee die daarna ingepolderd werd tot Flevoland en waar nu het Gooimeer nog van over is. Ik kijk naar het stoomgemaal voor mij dat de waterstand moet regelen en denk ‘wat een gevecht tegen het water’. Ik kijk naar de polder die voor een deel ‘teruggegeven wordt aan de natuur’ waardoor hier ontzettend veel weidevogels zijn. Ik denk aan geven en nemen.

Er zijn een hoop fietsers op de dijk. Bijzonder toch, sommige mensen groeten je vriendelijk, anderen kijken beslist de andere kant op zodra jij in de buurt komt. Ik kan er wat van vinden. Er verzamelen zich een heleboel zwanen in een rustig stukje van het water. Zo veel zwanen heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Wat zouden die gaan doen? Er is zo veel dat ik niet weet. Ik kan er vanalles bij bedenken, maar waarom zou ik eigenlijk? Moet ik er iets van vinden, het verklaren?

Dan denk ik aan de docu over inheemse bewoners van het Amazonegebied die ik laatst zag. Een Maoriman zei heel mooi: ‘Wij zijn de rivier. Wij zijn deel van de natuur en de natuur is deel van ons. Als het slecht gaat met de rivier gaat het slecht met ons‘. Ja, natuurlijk. Wij zijn niet los van of verheven boven de natuur. We zijn een van de soorten die op deze aarde leeft net als alle andere soorten. Ik vind het een fijne manier van kijken. Het maakt dat ik me meer verbonden voel.

Ik zie een surfer. Ik kan nu denken ‘hij vecht tegen de wind’. Maar als er geen wind is, wat dan? Dan valt er niks te surfen. Misschien mag ik dat vechten loslaten. En gaat het gewoon over (respectvol) gebruik maken van elkaars kwaliteiten.

Ik ben benieuwd. Hoe bewust ben jij van jouw manier van kijken?

Hoe is jouw verbinding?

Nee, niet je online-verbinding. Die is tegenwoordig meestal goed genoeg.

Ik heb laatst zelfs een keer een groep de uitdaging gegeven om een hele ochtend niet op hun telefoon te kijken. Moeilijk dat ze het vonden! En heel eerlijk, ik vond het zelf ook lastig. Het is zo’n gewoonte geworden steeds even te kijken..

Waarom gaf ik ze die uitdaging? We waren in de jobcoachopleiding (www.combo.nl) bezig met het thema verbinding. Verbinding met de ander, je cliënt, de werkgever, de opdrachtgever. Want verbinding is nodig om de ander echt te zien, te raken, iets in beweging te brengen en dus efficiënt te kunnen zijn in je werk.

Kun je echt luisteren achter de woorden en zien wat er bij de ander gebeurt als je met je hoofd zit bij: dat berichtje, die vergadering, die leuke vacature waar deze cliënt hopelijk op past, de volgende vraag die je moet stellen of hoe dit hele verhaal van deze cliënt nu in godsnaam naar werk moet leiden..?

Kun je echt verbinding maken als je zo hard werkt dat je vergeet pauze te nemen, je voortdurend bereikbaar moet zijn, je altijd met je werk bezig bent?

Kun je echt luisteren, echt zien, echt meevoelen, verbinding met de ander maken als je weinig verbinding hebt met jezelf?

Ik wens jullie hele fijne feestdagen met tijd voor verbinding met je zelf en de mensen die je lief hebt!

Kun jij als professional in het sociale domein elke maand een artikel met tips en inspiratie gebruiken om je cliënten zo goed mogelijk te begeleiden? Klik dan rechtsboven aan de startpagina op ‘Meld je hier aan!’. Je krijgt dan ook mijn 4 beste tips over hoe je zonder strijd mensen kunt helpen stappen te zetten in hun leven.

Wil je 4x per jaar mijn nieuwsbrief met informatie over mijn trainingen ontvangen? Dat kan ook!

Mijn oma en het nut van heldenverhalen

Ik ben een boek aan het lezen. ‘Storytelling in 12 stappen. Op reis met de held. – Mieke Bouma‘. Het gaat over de opbouw van verhalen. Fictie, maar ook levensverhalen of verhalen van bedrijven. Na elk hoofdstuk zijn er opdrachten/ vragen die je op weg helpen bij het schrijven. De eerste vraag prikkelt me meteen:

‘Welke helden ken jij uit je eigen leven? Wie heb je ooit als moedig, dapper, bijzonder of strijdvaardig beschouwd? Waarom?’

Op het moment dat ik de vraag lees zit ik aan het ziekenhuisbed van een vriendin terwijl ze een chemokuur ondergaat. Over helden gesproken. Maar dat verhaal vertel ik later misschien nog wel eens. Ik denk even verder en er komen een aantal dappere cliënten en collega’s in mijn gedachten voorbij. Maar ik denk ook aan mijn oma van vaders kant. Ze is al weer een aantal jaren geleden gestorven. Wat ik zo stoer aan haar vond?

Op haar 52e haalde oma, die alleen de lagere school had doorlopen, haar rijbewijs. Ze vond het maar niks dat alleen opa kon rijden. Op haar 65e begon ze met zwemles. Elke ochtend om 7 uur lag ze in het zwembad en nam ze met de veel jongere dames uit het dorp de dag door. Wij, kleinkinderen met ons diploma al lang op zak, waren bij haar afzwemmen. Op haar 80e stapte ze voor het eerst met een groepje zwemvriendinnen in het vliegtuig voor een vakantie naar Portugal. Ze had nog nooit gevlogen en wilde dat altijd nog eens doen. Ik zal nooit vergeten hoe enthousiast ze er over vertelde.

Waarom deel ik dit met jullie? Dit verhaal over mijn oma zegt misschien wel meer over mij dan over haar. Mijn zussen en ouders zullen vast andere verhalen over haar vertellen. Mijn ‘kern’ of ‘motor’ zoals we het op de jobcoachopleiding noemen gaat over ontwikkeling. Ik word enthousiast als ik ontwikkeling bij anderen zie, maar heb het zelf ook nodig om steeds weer iets nieuws te leren. Dat je daarvoor ooit te oud zou kunnen zijn vind ik dus ook echt onzin.

Bij ‘helden’ dacht ik trouwens ook aan mijn favoriete biologielerares op de middelbare school. Ik zie nog voor me hoe zij de ‘celdeling’ stond uit te beelden voor de klas. Pas toen ik ‘mijn filmpje‘ voor de nieuwe website van Combo Emonomy bekeek realiseerde ik me dat ik hetzelfde doe voor een groep..:-)

Dus, als je bezig bent met een intake of assessment van een cliënt, of misschien juist wel tijdens een informeel moment, stel dan eens deze of een andere onverwachte vraag (gebruik bijvoorbeeld eens gesprekskaarten). Bedenk dat het verhaal dat komt geen tijdverspilling is en je niet afhoudt van jullie doel. Nee, het vergroot het contact en vertelt je, als je goed luistert en een beetje doorvraagt, veel meer over je cliënt dan je in eerste instantie misschien wel denkt.

ps. mooie empowerment-opdracht: iemand (met behulp van z’n netwerk) z’n eigen ‘heldenverhaal’ laten schrijven.

Wie is jouw held en waarom?

Kun jij als professional in het sociale domein elke maand een artikel met tips en inspiratie gebruiken om je cliënten zo goed mogelijk te begeleiden? Klik dan rechtsboven aan de startpagina op ‘Meld je hier aan!’. Je krijgt dan ook mijn 4 beste tips over hoe je zonder strijd mensen kunt helpen stappen te zetten in hun leven.

Wil je 4x per jaar mijn nieuwsbrief met informatie over mijn trainingen ontvangen? Dat kan ook!