Het is half 5. Ik ben bij een opvanglocatie voor ex-dakloze volwassenen. De les Motiverende Gespreksvoering voor begeleiders zit er bijna op. We bespreken net het huiswerk als er een alarm loeihard afgaat. Ik schrik me rot. Twee cursisten spurten meteen de ruimte uit. Omdat we door de dunne muren van de tijdelijke cabines waarin de opvang gevestigd is geroep horen over een mes, rent ook de rest van de cursisten de ruimte uit om hun collega’s te gaan helpen. Over lef en teamgeest gesproken. Ik blijf achter met de nieuwe medewerker die vandaag voor het eerst is en nog dacht dat ze per ongeluk op een knopje van de portofoon had gedrukt. Er blijkt inderdaad een bewoner door een andere bewoner met een mes te zijn bedreigd. Binnen no time is de politie gebeld en is de situatie onder controle.
Poeh, ik heb er bewondering voor hoor, als je zo snel en adequaat kunt reageren in zulke situaties. Deze bewoners zijn vaak onder invloed en/ of in de war en kunnen onvoorspelbaar reageren. Je zou er ook bang, afwerend en moedeloos van kunnen worden. En natuurlijk hebben deze begeleiders daar ook wel eens last van. Maar, als ik vraag of ze geloven dat iedereen wel wil veranderen omdat iedereen diep van binnen wel een beter leven wil voor zichzelf, zeggen ze volmondig ‘ja’. En als ik vraag of ze geloven dat iedereen kan veranderen, is het antwoord ook ‘ja’. De een sneller en makkelijker dan de ander, maar toch ‘ja’. Ik ben blij. Als zij nog steeds een roze bril op kunnen zetten en ondanks al het soms lastige gedrag in deze mensen blijven geloven, dan is er hoop op groei en ontwikkeling.
Ik ruim ondertussen mijn spullen op. Een meneer komt binnen lopen. ‘O, ik wist niet dat jullie bezig waren, ik wil niet storen’. Ik stel hem gerust dat we klaar zijn en dat hij natuurlijk binnen mag komen. Hij heeft wat eten bij zich. ‘Ik houd van vers eten’ terwijl hij suiker over zijn watermeloen strooit (ik kan het niet helpen dat ik meteen bedenk dat mensen die verslaafd zijn aan heroïne vaak grote behoefte hebben aan suiker). Verder heeft hij een zakje sla en een fles slasaus bij zich. ‘Eet smakelijk’. ‘Ik ben vandaag bij de zorgboerderij geweest’. Ik reageer belangstellend. Hij vertelt dat het vandaag zijn 4e dag was daar. Het is een zorgboerderij gespecialiseerd in schapen. ‘Wat leuk, en wat moet je daar dan allemaal doen?’ Hij vertelt dat hij vandaag iets moois heeft meegemaakt. Het was eigenlijk niet de bedoeling, maar hij heeft vandaag een lammetje ter wereld gebracht. Hij is zichtbaar geroerd. Hij vertelt het verhaal wel drie keer. ‘Gister stond ik daar nog te janken om een dood lam. Vandaag help ik bij een geboorte!’ Ik luister en leef mee. Het raakt mij.
Wat mooi, dat deze man, met een heftig leven achter de rug, hier een dak boven zijn hoofd heeft gekregen en de begeleiding om aan dagbesteding te beginnen. Wat mooi dat zo’n zorgboerderij deze mensen een kans biedt. En wat mooi dat deze man nog zo geroerd kan raken. ‘Ik heb heel wat om over na te denken!’ Ook hij ziet de wereld vanavond door een roze bril.
Kun jij als professional in het sociale domein elke maand een artikel met tips en inspiratie gebruiken om je cliënten zo goed mogelijk te begeleiden? Klik dan rechtsboven aan de startpagina op ‘Meld je hier aan!’. Je krijgt dan ook mijn 4 beste tips over hoe je zonder strijd mensen kunt helpen stappen te zetten in hun leven.
Wil je 4x per jaar mijn nieuwsbrief met informatie over mijn trainingen ontvangen? Dat kan ook!