Het wordt weer eens tijd om een blog te schrijven dacht ik. Even een onderwerp bedenken. Stilstaan? De tijd van het jaar vraagt er om. De natuur lijkt in de winter stil te staan, op te ruimen, krachten te verzamelen voor de nieuwe lente. De wereld vraagt er om. Het coronavirus zet het leven voor een groot deel stil en vraagt ons om onze manier van leven te herzien. Oud en nieuw en de kerstvakantie vraagt er om even stil te staan bij het afgelopen jaar en te bedenken hoe we volgend jaar in willen gaan. Ok. Een blog over stilstaan dan? Ik word er nog niet enthousiast van. Er wordt al zo veel geschreven over stilstaan, wat is het nut van nog een blog daar over..
Eerst maar even de was doen. Ik bedenk andere klusjes die ik vandaag ook kan doen in plaats van schrijven. Ik droom wat weg en dan ineens, vanuit de stilte, een idee. Ik voel het in mijn lijf. Alsof er een vonk is die de motor in werking zet. Ik voel het enthousiasme, de flow opborrelen. Ik laat de rest van de was liggen en weet, ik moet NU achter de computer.
Het gaat namelijk niet alleen om stilstaan. Het gaat over stilstaan op het moment dat je er wel weer klaar mee bent. Het gaat over stilstaan op het moment dat het ongemakkelijk is. Op het moment dat je onrustig bent. Op het moment dat je het gevoel hebt dat je hard moet werken. Als je juist dan stilstaat kun je echt een laag dieper komen en wezenlijke verandering voor elkaar krijgen.
We hebben allemaal wel momenten dat we even stilstaan. Tijdens een vakantie, een yogales, de jaarwisseling. Dan overdenken we en maken we nieuwe plannen. Hartstikke goed. Maar al te vaak echter komt er van die plannen maar bar weinig terecht als we weer te snel over gaan tot de waan van de dag.
Deze zomer dacht ik dat ik wel weer bijna hersteld was van mijn burn-out. Door een extra verhuizing en wat andere dingen kreeg ik toch weer een terugval. Ik baalde want ik was er wel klaar mee. Ik wilde door. Er moest nodig weer gewerkt worden. Een collega bij Combo zei ‘Ik ben wel blij met die terugval van jou’. ‘Huh?’ ‘Anders was je gewoon weer op de oude voet doorgegaan. Had je niet echt iets geleerd’. Shit. Hij had gelijk. Ik wilde door omdat ik het gevoel had door te moeten. Dat het nu wel lang genoeg had geduurd. Niet omdat ik er echt klaar voor was. Het was ‘werken’ en ‘moeten’, geen echte ‘flow’. Het was pijnlijk en vervelend om nog langer stil te staan. Maar er van balen en er tegen vechten kost alleen maar meer energie. Dus dan maar accepteren en ‘er mee zitten’. Dat leerde me dat ik echt blijvend anders met mijn energie moet en ook wil omgaan.
Deze zomer leek ook de coronacrisis wel bijna over. Het leek of er heel veel weer kon. Maar ook hier kwam weer een terugval. Hebben we wel lang genoeg stil gestaan, diep genoeg gekeken en echt iets veranderd aan onze manier van leven?
Durf jij, op het moment dat het ongemakkelijk is, dat je onrustig bent, je het gevoel hebt dat je geen tijd hebt en door moet, durf jij op dat moment jezelf te dwingen toch stil te staan? De diepte in te gaan, de ruimte te creëren zodat er echt iets nieuws kan ontstaan?
Tijdens het opruimen van mijn huis kom ik een boekje tegen. Het is een serie over leven met de seizoenen. Deze gaat over de winter. Aangezien het buiten ineens berekoud is sla ik het open en begin te lezen. Het vertelt over hoe de natuur in de winter stil wordt. Over hoe de kale takken nu overzicht en helderheid geven. Hoe alles terugkomt tot de kern. Het gaat over hoe planten en dieren zich terugtrekken, tot rust komen en opladen voor een volgende lente. Het gaat over welk effect de winter op mensen heeft. Dat het de tijd is om te reflecteren en om zelf actief voor licht en warmte te zorgen in ons leven. Zo heeft elk seizoen zijn nut en mooie kanten.
Anke Fokkens' blog 